دسته
آرشیو
آمار وبلاگ
تعداد بازدید : 164181
تعداد نوشته ها : 269
تعداد نظرات : 3
Rss
طراح قالب
محمد علي گل کار
حضرت امام محمّد باقر (علیه السلام) و نشانه های ظهور قسمت دوم امام باقر (علیه السلام) در رابطه با فتنه ها (پیش از قیام حضرت بقیّه‌الله روحی له الفداء) چنین می فرمایند:تکون قبل المهدی فتنه تحصر الناس حصراً فلا تسبّوا اهل الشّام بل ظلمتهم فانّ الأبدال منهم وسیرسل الله سبباً من السّمائ فیفرّقهم حتّی لوقاتلتهم الثّعالب غلبتم ثمّ یبعث الله المهدیّ فی اثنی عشر الفاً ان قلوّا وخمسه عشر الفاً ان کثروا وعلامتهم انّهم اذا هجموا صرخوا امت امت ثمّ یظهر فیردّ الی المسلمین ألفتهم و نعمتهم.(1) مردم پیش از قیام مهدی ما به فتنه ای بسیار مهم و کوبنده مبتلا می شوند. به همة مردم شام ناسزا نگویید بلکه ستمگران آنها را نفرین کنید؛ زیرا از میان آنها ابدال و صلحائی برمی خیزد. خداوند از آسمان چیزی بر آنها فرو می فرستد که آنچنان وحدت آنها را درهم می کوبد که اگر با ضعیف‌‌ترین حیوانات مانند روباه جنگ کنند شکست می خورند. آنگاه خداوند مهدی ما را با لشکری بین دوازده تا پانزده هزار نفر می فرستد که در وقت حمله رمزشان «امت، امت» (بمیران، بمیران) است. سپس پیروز می شوند و الفت و یگانگی و نعمتهای مسلمین را به آنها برمی گردانند (چه فتنه ای بالاتر از هجوم اسرائیل به سرزمینهای اسلام و کشتار بیرحمانة مردم؟).امام باقر (علیه السلام) دربارة عصای حضرت موسی (علیه السلام) که سرانجام فرعون و لشکریانش را در رود نیل غرق کرد و از بین برد چنین می فرمایند:کانت عساء موسی لآدم فصارت الی شعیب ثمّ صارت الی موسی بن عمران علیه السلام و انّها لعندنا و انّ عهدی بها انفاً وهی خضراء کهیئتها حین انتزعت من شجرتها وانّها لتنطق اذا استنطقت اعدّت لقائمنا یصنع بهاما کان یصنع موسی و انّها لتروع وتلقف ما یأفکون و تصینع ما تؤمر به، انّها حیث اقبلت تلقف ما یأفکون، یفتح لها شعبتان احداهما فی الارض والاخری فی السّقف و بینهما اربعون ذراعاً، تلقف ما یأفکون بلسانها.(2) این عصا (عصای موسی) روز اوّل به دست حضرت آدم بود، سپس به شعیب داده شده، بعد از شعیب به حضرت موسی بن عمران (علیه السلام) اعطا شد و اکنون نزد ماست و اخیراً که آن را دیدم، درست مانند روزی که از درخت جدا شده باشد رنگش سبز و خرّم بود. اگر فرمان سخن گفتن به او بدهیم حرف می زند. و این عصا برای قائم ما ذخیره شده است تا مثل موسی بن عمران در راه نشان دادن عظمت حق و نابودی دشمنان خدا از آن استفاده کند. از خصوصیّات این عصا این است که دشمنان را می لرزاند و هرچه را جلوی آن بیندازند یا ببیند می بلعد و آنچه فرمانروای عالم هستی (به اذن خدا) بگوید اطاعت می کند و چون لب بگشاید فاصلة بین آن از زمین تا سقف را چهل ذراع است، می بلعد (هرچه بیندازند همه را می بلعد).امام باقر (علیه السلام) دربارة تجهیزات لشکریان امام عصر روحی له الفداء و ساعت حرکت از مکّة معظّمه به طرف کوفه چنین فرموده اند:اذا خرج القائم علیه السلام من مکّه ینادی منادیه الا لا یحملنّ احد طعاماً ولا شراباً ویحمل معه حجر موسی بن عمران علیه السلام و هو وقر بعیر فلاینزل منزلاً الا انفجرت منه عیون فمن کان جائعاً شبع ومن کان ظامئاً روی و رویت دوابّهم فهو زادهم حتی ینزلوا انّجف من ظهر الکوفه.(3) ساعت اوّل حرکت، منادی از طرف آن سرور فریاد می زند که هیچ کس حقّ بار کردن موادّ غذایی و آب آشامیدنی را ندارد و سنگ معروفی که حضرت موسی بن عمران (علیه السلام) داشتند آن حضرت همراه خویش برمی دارند که حجم و قطر آن سنگ به اندازة بار یک شتر است . به هر منزلی که می رسند و سربازان و مرکبهای سواری آنها تشنه یا گرسنه می شوند چشمه هایی از آن سنگ خارج می شود. آنهایی که گرسنه اند از آن چشمه ها می خورند و سیر می شوند و افرادی که تشنه اند از آنها سیراب می شوند تا اینکه وارد نجف اشرف که در پشت کوفه واقع است، می شوند.این است معنای ولایت تکوینی و تشریعی و این است آن حکومتی که تمام رژیمها را درهم می کوبد.حضرت باقر (علیه السلام) در ارتباط با نشانه های قیام حضرت بقیّه‌الله روحی له الفداء می فرمایند:آیتان بین یدی هذا الامر خسوف القمر لخمس و کسوف الشّمس لخمس عشره ولم یکن ذلک مند هبط آدم علیه السّلام الی الارض وعند ذلک یسقط حساب المنجّمین.(4) در پیشاپیش ظهور مهدی ما دو نشانة بزرگ دیده می شود: 1. خسوف ماه در پنجم آن.2. کسوف خورشید در پانزدهم ماه.از وقتی که خداوند حضرت آدم را به این دنیا فرستاده چنین واقعه ای رخ نداده است. بنابراین، دیگر اعتباری برای منجّمان باقی نخواهد ماند. محمّد بن مسلم از حضرت باقر (علیه السلام) روایت می کن که آن حضرت فرمودند: السّفیانیّ والقائم فی سنه واحده.(5) سفیانی و قائم ما (علیه السلام) در یک سال قیام می کنند.مسلّماً سفیانی در همان سال پیش از حضرت ولیّ عصر (علیه السلام) خروج می کند.امام پنجم (علیه السلام) بعد از اشاره به ندای آسمانی و فرو رفتن لشکر سفیانی در سرزمین بیداء (نزدیک مکّة معظّمه) چنین امر می فرمایند:فاسعوا الیه ولوحبواً والله کانّی انظر الیه بین الرّکن والمقام یبایع النّاس.(6) به سوی حضرت بقیّه‌الله بشتابید ولو از طریق خزیدن بر روی سینه باشد. به خدا سوگند، گویی می بینم بین رکن و مقام ایستاده و با مردم بیعت می کنند. از حضرت ابی جعفر (علیه السلام) نقل می کند که فرمودند: اذا رأیتم ناراً من المشرق شبه الهردی العظیم تطلع ثلاثه ایّام او سبعه فتوقّعوا فرج آل محمّد صلی الله علیه و آله ان شاءالله عزّوجلّ انّ الله عزیز حکیم. ثمّ قال علیه السلام الصّیحه لایکون الا فی شهر رمضان لانّ شهر رمضان شهر الله وهی صیحه جبرئیل الی هذا الخلق. ثم قال ینادی مناد من السّماء باسم القائم علیه السلام فیسمع من بالمشرق ومن بالمغرب لایبقی راقد الا استیقظ ولا قائم الا قد ولا قاعد الا قام علی رجلیه فزعاً‌من ذلک الصّوت فرحم الله من اعتبرک بذلک الصّوت فانّ‌الصّوت صوت جبرئیل الروح الامین.وقال علیه السلام الصّوت فی شهر رمضان فی لیله جمعه لیله ثلاث و عشرین فلا تشکّوا فی ذلک واسمعوا واطیعوا و فی آخر النهار صوت ابلیس اللّعین ینادی الا انّ فلاناً قتل مظلوماً لیشکّک النّاس و یفتنهم فکم ذلک الیوم من شاکّ متحیّر قد فی النّار فاذا سمعتم الصّوت فی شهر رمضان فلا تشکّوا فیه انه صوت جبرئیل علیه السلام و علامه ذلک انه ینادی باسم القائم واسم ابیه علیهما السلام حتّی تسمعه العذراء فی خدرها فتحرّض اباها و اخاها علی الخروج.قال علیه السلام لابدّ من هذین الصّوتین قبل خروج القائم صوت من السّماء وهو صوت جبرئیل باسم صاحب هذا الامر واسم ابیه والصّوت الثّانی الّذی من الارض وهو صوت ابلیس اللّعین ینادی باسم فلان انّه قتل مظلوماً یرید بذلک الفتنه فاتّبعوا الصّوت الاوّل و ایّاکم والاخیر ان تفتنوا به.(7) هرگاه دیدید که آتشی عظیم از جانب مشرق روشن شد و عمر آن سه روز یا هفت روز ادامه پیدا کرد، منتظر فرج آل محمّد باشید (ظهور امام عصر روحی له الفداء)، البتّه اگر خداوند حکیم و مقتدر بخواهد. صیحة آسمانی حتماً در ماه رمضان است، زیرا ماه رمضان ماه خداوند است و این صیحه هم صدای جبرئیل (علیه السلام) است که از طرف خداوند برای این مردم فرستاده می شود. منادی از آسمان حضرت قائم (علیه السلام) را به اسم صدا می کند (محمّد بن الحسن العسکری). پس هر کسی که در مشرق و مغرب زمین است این صدا را می شنود و هر که ایستاده است می نشیند و آن کسی که نشسته است برمی خیزد و سرپا می ایستد. خداوند رحمت کند کسی که آن صدا را بشنود و عبرت بگیرد و عملاً این صدا را جواب بگوید (اطاعت کند از حضرت بقیّه‌الله ارواحنا له الفداء). برای اینکه این صدا، صدای جبرئیل روح الامین است (پیام او از سوی خداوند برای جهانیان است).امام (علیه السلام) می فرماید: صدای آسمانی در شب بیست و سوّم ماه رمضان خواهد بود. برای شما تردیدی پیدا نشود، بشنوید و اطاعت کنید و در آخر روز ابلیس معلون فریاد می زند، ای مردم! آگاه باشید که فلانی مظلوم کشته شده است. برای اینکه مردم در شک بیفتند و گرفتار امتحان بشوند. چه بسا اشخاصی که در آن روز به خاطر شنیدن این صدا سرگردان و در آتش غضب خداوند سرنگون خواهند شد. پس، وقتی که در ماه رمضان صدا را شنیدید (اینکه قائم آل محمّد آمد) در آن شک نکنید و بدانید آن، صدای جبرئیل (علیه السلام) است و علامت حقّانیّت آن صدا این است که حضرت قائم (علیه السلام) را به نام پدرش ذکر می کند (یعنی ان‌شاءالله می گوید محمّد بن الحسن العسکری علیهما السلام آمد). این صدا چنان فراگیر است که حتّی دختران پرده‌نشین نیز آن را می شنوند و پدر و برادر خود را ترغیب می کنند که از منزل بیرون بروید [و امام عصر را یاری کنید].امام پنجم (علیه السلام) می فرماید: دو صدا باید قبل از ظهور شنیده شود: یک صدا از آسمان که صدای جبرئیل است و صاحب این امر را به نام او نام پدرش معرفی می کند (محمّد بن الحسن العسکری علیهما السلام)؛ صدای دوّم صدای شیطان است که به نام فلانی است و می گوید او را مظلوم کشتند و می خواهد مردم را گمراه کند. پس، از صدای اوّل متابعت کنید؛ امّا بترسید از اینکه صدای دوّم (صدای شیطان) شما را به گمراهی کشاند. زراره می گوید از حضرت باقر (علیه السلام) پرسیدم: آیا ندای آسمانی حقّ است؟ فرمودند: ای والله حتّی یسمعه کلّ قوم بلسانهم.(8) آری، به خدا قسم، حقّ است و به صورتی است که تمام مردم به زبان خودشان این ندا را می شنوند. از امام باقر (علیه السلام) روایت شده است که فرمودند: فذکر آیتین قبل القائم لم یکونا منذ هبط آدم علیه السلام ابداً وذلک انّ الشّمس تنکسف فی النّصف من شهر رمضان والقمر فی آخره فقال رجل یا ابن رسول الله لابل الشّمس فی آخر الشّهر والقمر فی النّصف فقال له ابوجعفر علیه السّلام انّی لأعلم بما تقول ولکنّهما آیتان لم تکونا منذ هبط آدم.(9) در محضر امام باقر (علیه السلام) بودم. آن سرور دو علامت پیش از قیام حضرت قائم را ذکر کرده، فرمودند: از وقتی که حضرت آدم (علیه السلام) به این دنیا آمد این دو آیه بزرگ هرگز دیده نشده است: آول کسوف خورشید است در نیمة ماه رمضان؛ دوّم خسوف ماه است در آخر همان ماه رمضان. مردی در مجلس نشسته بود، عرض کرد: ای پسر پیامبر! اینطور نیست بلکه درست برعکس است؛ یعنی کسوف در آخر ماه و خسوف در وسط ماه پدید می آید. امام باقر (علیه السلام) فرمودند: می دانم شما چه می گویید (از لحاظ برنامه های جاری همین است)، امّا من می خواهم بگویم از اوّل تا قبل از قیام مهدی ما این کار نشده است و اختصاص به پیش از ظهور دارد. ابی الجارود از حضرت باقر (علیه السلام) نقل می کند که آن حضرت فرمودند: لاترون الّذی تنتظرون حتّی تکونوا کالمعزی المواه الّتی لایبالی الخابس این یضع یده منها لیس لکم شرف ترقونه ولا سناد تسندون الیه امرکم.(10) آن چیزی را که منتظرش هستید (ظهور حضرت مهدی روحی له الفداء) نمی بینید مگر وضع شما به جایی برسد که مانند گوسفندانی شوید که گرفتار گرگهیا درنده شده باشند، در حالی که چوپانی هم نداشته باشید و گرگها از هر جای بدن شما که بخواهند شروع به خوردن می کنند. از سوی دیگر، شرف و موقعیّتی هم نداشته باشید که به آن تکیه کنید و نیز اسناد و مدارکی هم در اختیار شما نباشد که استناد به آنها کنید و سرانجام از خودتان دفاع نمایید. جابر از حضرت باقر (علیه السلام) روایت نموده است که آن حضرت فرمودند: تنزل الرّایات السّود الّتی تخرج من خراسان الی الکوفه فاذا ظهر المهدیّ بعث الیه بالبیعه.(11) پرچمهایی سیاه از خراسان به جانب کوفه می آید (کنایه است از قیام جناب حسنی). پس، وقتی که مهدی ما (علیه السلام) ظهور کرد امر به بیعت می کند.بعضی از علائم مانند سفیانی و خروج او از حتمیات است؛ یعنی حتماً باید پیش از ظهور تحقّق پیدا کند. لذا در روایت زیر از زراره بن اعین آمده است:کنت عند ابی جعفر علیه السلام فجر ذکر القائم علیه السلام فقلت ارجوا ان یکون عاجلاً ولا یکون سفیانی فقالا والله انّه لمن المحتوم الّذی لابدّمنه.(12) در خدمت حضرت باقر (علیه السلام) بودیم، سخن از حضرت قائم (علیه السلام) به میان آمد. عرض کردم: امیدوارم ظهور قائم بسیار نزدیک باشد بدون اینکه نیازی به سفیانی داشته باشد. فرمودند: به خدا نه اینچنین است؛ خروج سفیانی حتماً باید پیش از ظهور باشد. پی نوشتها : 1. روزگار رهایی، ج 1 / ص 453.2. اصول کافی، ج 1/ ص 231.3. روزگار رهایی، ج 1 / ص 485.4. الامام المهدی علیه السلام من المهد الی الظّهور، ص 390.5. اثباه الهداه، ج 7 / ص 426.6. مکیان المکارم، ج 2/ ص 184.7. همان مأخذ، ص 186.8. همان مأخذ، ص 187.9. همان مأخذ، ص 189.10.مکیان المکارم، ج2 / ص 189.11. بحارالانوار، ج 52 /ص217.12. بحارالانوار،ج 52/ ص 249. منبع: نشانه های ظهور اومحمد خادمی شیرازی